Η Φύση είναι το κεντρικό θέμα της δουλειάς της Ιωάννας Κωνσταντίνου.
Αρχικά η Φύση όπως τη βίωσα τα τελευταία είκοσι χρόνια στο ορεινό τοπίο, με το οποίο συνδέθηκα βαθειά και από όπου άντλησα έμπνευση και δύναμη. Η πολιτικότητα του τοπίου είναι η προτροπή για επιστροφή του ανθρώπου στη Φύση και η αποστασιοποίηση από την κοινωνία που παίρνει χαρά μόνο μέσα από την κατανάλωση αγαθών και ανούσιων θεαμάτων. Τα τοπία που δημιουργώ στον καμβά και στο χαρτί δεν έχουν στόχο να αντιγράψουν φωτογραφικά μία στιγμή στη Φύση, αλλά να δείξουν έναν προβληματισμό γύρω από το θέμα αυτό, να καταγράψουν άλλωτε την χαρά που προέρχεται από την ταύτιση μαζί της ή τον φόβο για την απίστευτη δύναμή της. Τα τοπία, που ζωγραφίζω, είναι συνήθως φανταστικά και εξπρεσσιονιστικά και σε καλούν να ξεχαστείς μέσα τους.
Πριν από τριάντα χρόνια είχα ξεκινήσει να αναζητώ εικαστικές λύσεις στον αφηρημένο εξπρεσσιονισμό. Εχοντας ζήσει κυρίως σε μεγαλουπόλεις, Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι και έχοντας γεμίσει με τις γκρίζες εικόνες του αστικού χώρου, όπου η φύση παίζει ένα διακοσμητικό μόνο ρόλο, τα θέματα που με έλκυαν τότε ήταν ασαφή και απροσδιόριστα. Οι χρωματικές επιλογές και οι συνθέσεις πήγαζαν από την ανάγκη έκφρασης και μόνο, χωρίς παραστατικά θέματα. Κέντρο των αναζητήσεών μου δεν υπήρξε ποτέ η ανθρώπινη φιγούρα, παρά τη γοητευτική φόρμα της και το συναίσθημα που μπορούσε να μεταδίδει στο θεατή. Πίστευα ανέκαθεν ότι ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του κόσμου και ότι δεν μπορούν να στρέφονται όλα γύρω του.
Έτσι, η Φύση, που έχει ξεχαστεί από τους πολλούς, που βρίσκεται μακριά από τα τουριστικά σημεία, που μας τροφοδοτεί με ζωντάνια και δύναμη, που μας προκαλεί δέος μπήκε στο επίκεντρο των εικαστικών αναζητήσεών μου. Μικρές λεπτομέρειες, όπως οι ανοιξιάτικες παπαρούνες, που ζαλίζουν με το κόκκινο χρώμα τους ή τα επιβλητικά τοπία, όπως οι βουνοκορυφές, τα σκοτεινά δάση και η φουρτουνιασμένη θάλασσα χρησιμοποιούνται σαν έναυσμα για βαθύτερες σκέψεις υπαρξιακές και σαν απαντήσεις στα ερωτηματικά μας.
